Toen het Gouvernement nog militair was

De uitnodiging in de laatste nieuwsbrief om leuke wetenswaardigheden op de verhalensprokkelaar te zetten heeft (nog) niet veel reacties opgeleverd. Hopelijk komt het alsnog los? Om u op het spoor te zetten treft u hieronder een inzending aan die we als reactie op de nieuwsbrief ontvingen.

“Het was in 1979 dat het Gouvernement nog gebruikt werd als administratiekantoor, om cursussen te geven en als militaire tandarts praktijk. Deze praktijk bevond zich niet in het hoofdgebouw maar in een gebouw wat op het terrein stond van het Gouvernement en waarvan de voorgevel in de Korenbeursstraat was gesitueerd. Dit gebouw is in 1988 gesloopt en daarvoor zijn twee nieuwbouwwoningen voor terug gekomen met de huisnummers Korenbeursstraat 7b en 7c.”

“Ondergetekende woonde op Korenbeursstraat 7a en no. 7 was een opslagplaats van toen de firma Hopmans kousen en damesondergoed. Achter no.7 was een kleine binnenstadstuin die gebruikt werd door de bewoners van Korenbeursstraat 7a. Het was in de zomer van 1979 dat ik in de tuin zat toen er geroepen werd vanaf het platte dak van het bijgebouw op het Gouvernement terrein. Ik keek naar boven en zag daar een militair staan die vroeg of ik hem wilde helpen. Het probleem was dat de poort van het Gouvernement gebouw op slot was en hij het terrein niet kon verlaten en of hij dat kon doen via mijn achtertuin. Niets vermoedend gaf ik hem toestemming via de regenpijp af te dalen in mijn tuin en hem de weg te wijzen naar de voordeur. De man bedankt mij en liep weg richting Wouwsestraat. Nog geen vijf minuten later ging de bel en bij het open doen zag ik gelijk dat er iets aan de hand was want er stonden twee man van de militaire politie voor de deur die mij zeer indringend vroegen of zich een militair in mijn huis bevond. Nee, zei ik, die heeft vijf minuten geleden het pand verlaten. Welke richting liep hij vroeg een van de twee en toen vertrok men in gehaaste spoed. Nog die zelfde middag kreeg ik bezoek van weer de militaire politie die mij kwamen vertellen dat de man die ik buiten had gelaten een militaire gevangene was die een plotselinge kiesontsteking had gebruikt om het hazenpad te nemen. De man was nog voortvluchtig en na dat men een foto had genomen van de vluchtroute vertrok de politie weer. Ik heb er naderhand nooit meer iets van vernomen maar vond het wel een leuke anekdote om te delen nu het Gouvernement centraal staat.”